Jellie Klaster

Installatie 'Wat moet het lichaam worden?'

OPENING: vrijdag 21 september 2018 om 17:30 uur
door David Stroband, kunsthistoricus en docent Minerva en Harm van der Gaag, filosofisch practicus en docent aan het isvw.

Expositieperiode: 21 september tot 14 oktober 2018
Openingstijden: vrijdag-zondag van 13-17 uur, donderdag op afspraak.

Jellie Klaster
Jellie Klaster (autonome beeldende kunst, academie Minerva 2013 /Wijsbegeerte) laat in deze tentoonstelling een aantal werken zien die zij maakte van klei, papier, touw en verf op doek. De materie en de handeling van het omvormen en bewerken ervan heeft bij dit werk een prominente rol. De transformatie van de nog vormeloze materie naar de vorm waarin het object zich manifesteert komt tot stand door gebruik te maken van doorgaans traditionele ambachtelijke technieken. De technieken die al aanwezig zijn in het lichaam. De nadruk ligt in dit werk op de relatie tussen de maker en de materie. Het lichaam van de maker als ‘instrument' dat met de materie bezig is, het omvormt tot iets bruikbaars, als een verlengde functie van het lichaam? De objecten zijn ‘lichamen’ geworden die de ruimte opeisen. Maar hoe manifesteren deze lichamen zich, eenmaal in de ruimte. Houden ze een functie? Ook wanneer de maker en/of de kijker verdwijnt? Gaan ze een relatie met elkaar aan? Hebben ze een identiteit? En zo ja, is deze vaststaand of veranderlijk?

Naast kunstenaar werkt Jellie ook als filosofisch practicus in haar eigen praktijk. Afgelopen jaar heeft ze de postdoctorale opleiding tot filosofisch practicus afgerond. Door deze opleiding is haar focus als kunstenaar iets verschoven. Tijdens de academie werkte ze vooral vanuit het thema ‘’identiteit’’ en familiegeschiedenissen, waarbij ze aanknopingspunten, haakjes en ankertjes in de familieverhalen en de familiegeschiedenissen zocht om haar eigen identiteit te onderzoeken. in haar huidige werk echter is het materiaal zelf en het lichaam zelf dat met dat materiaal bezig is en het object dat daar weer uit voortkomt belangrijk. Daarbij zijn een aantal vragen te stellen; In hoever neemt het object deel uit van de structuur van het lichaam van de maker. en van de kijker, de onderzoeker? In hoever maakt het denken deel uit van de processen: het maken, het kijken het onderzoeken?

Jellie: "De gespreksmethode die ik me als filosofisch practicus eigen aan het maken ben maakt het mogelijk om buiten de ‘door onszelf opgelegde kaders’ te denken waardoor ruimte ontstaat om op een andere manier naar je eigen opvattingen, waarheden en vooronderstellingen te kijken. Door een vraag te stellen geef je aan dat je iets niet weet. Een vraag stellen is in ons dagelijks leven niet altijd voor de hand liggend en ook niet altijd gemakkelijk. Het is heel gewoon om te vertellen, te poneren en te beweren. Het denken in oplossingen is bijvoorbeeld een (menselijke) eigenschap dat erg gewaardeerd wordt, terwijl in deze methode de oplossing opgeschoven wordt. Eerst eens even goed kijken naar welke veronderstellingen er onder een probleem of een denkpatroon liggen door er een vraag over te stellen. Een vraag dwingt je om stil te staan bij je eigen denken. Voor de opleiding heb ik ook zelf een serie leergesprekken met mijn docent als bezoeker gehad en voer ik gesprekken met oefenbezoekers als filosofisch practicus. Door dit onderzoek naar het denken en de patronen die dat denken ondersteunen kwam er beweging in mijn denken. Er ging van alles verschuiven, ook mijn kunstenaarschap kwam in beweging. Met name de kaders daarvan. Een nieuwe manier van werken is daardoor in ontwikkeling gekomen. Belangrijk daarbij is de vraag wat gebeurt er wanneer ik met de materie aan de gang ga zonder vooropgestelde verwachtingen, ideeën, en regels. Wat ontstaat er uit het materiaal dat bewerkt wordt door mijn lichaam wanneer ik zoveel mogelijk mijn denken daarbij uitschakel en hoe communiceren het lichaam, de materie en het ‘kunst’ object dat uiteindelijk in een tentoonstellingsruimte een plek inneemt met elkaar?"